Sandały chodzą, bo lubią

W taki dzień jak dziś, aż żal siedzieć przy komputerze; niestety jeden z moich kierunków wymaga tego i nie chce przyjąć żadnych usprawiedliwień. Ale i tak więcej byłam na powietrzu (licząc samochód jako powietrze) niż w domu.

Ponieważ zapomniałam klucza do domu, wracając ze spaceru poszłam do sąsiadów. Mieszkamy w starej kamienicy, a drzwi w drzwi sąsiadujemy z parą staruszków zwanych przez nas 'dziadkami'. Nie pierwszy (i na pewno nie ostatni) raz przygarnęli mnie oni do siebie. Rozmawiałam właśnie z babcią w kuchni przy herbacie (z ręcznie robionym sokiem malinowych, mniam) gdy zadzwoniła prawdziwa babcia T (tak oznaczać będę mamę Taty) i oznajmiła, że mój wujek miał zawał, ale wszystko jest już w porządku. Chciałabym bardzo mieć w sobie więcej empatii, ale niestety nie mam. Skoro wszystko jest w porządku, to jest.

- Jakieś złe wieści? - babcia odrobinę zaniepokoiła się, gdyż dyskretnie podsłuchiwała;]

- Wszystko jest już w porządku, wujek miał zawał, ale nic mu już nie grozi.

- Tak to jest... Zawały chodzą po ludziach

- Nie wiem czy lubią czy nie, może sandały chodzą bo muszą - odpowiedział dziadek, który dopiero co wszedł do kuchni

Długo nie mogłyśmy uspokoić z babcią wybuchu niepohamowanego śmiechu, ale w końcu udało nam się opanować i babcia odprowadziła dziadka przed telewizor.

Niestety dziadek oprócz tego, że jest nieomalże głuchy, to jest też o 30 lat od babci starszy i podchodzi pod 100tke. Co za tym idzie jest raczej mniej niż bardziej sprawny zarówno fizycznie jak i umysłowo. Biedna babcia, czasem mam wrażenie, że będzie mogła odpocząć dopiero po jego śmierci, chociaż z drugiej strony jak mi opowiada historie o czasach kiedy byli młodzi to odnoszę wrażenie, że ich życie to były nieustanne zrywy miłości i namiętności przeplatane zazdrością i kłótnią. Kto by na to wpadł patrząc na tą parę spokojnych staruszków, z których jedno czule głaszcze nędzną resztkę siwych włosów tego który nawet nie pamięta swojego imienia.